სალოცავი დარბაზი ადგილზე მგრძნობიარე განხორციელებით, შენობა ხდება ზღვის გაგრძელება, აღმართული პლატფორმის საშუალებით, რომელიც ემსახურება ლოცვების დარბაზს, რომელიც ვრცელდება უსასრულობისაკენ. სითხის წარმონაქმნები გულისხმობენ ზღვის მოძრაობას, მეჩეთის გარემოთი დაუკავშირებას. შენობა ასახავს მისი ფუნქციის ბუნებას და ფიზიკურად ახდენს შუა აღმოსავლეთის არქიტექტურის ფილოსოფიას ასახვას. შედეგად მიღებული ექსტერიერი ქმნის როგორც ხატის დამატებით ხატს, ასევე თანამედროვე დიზაინის ენაზე შესრულებული ტიპოლოგიის რეინტეგრაციას.
prev
next